Ποκοπίκο (πλήρες)




Ο Ποκοπίκο δορυφορικός πρωταγωνιστής στο περιοδικό «Γκαούρ-Ταρζάν» ήταν γνωστός και δημοφιλής ως ο εύθυμος χαρακτήρας του αναγνώσματος από την πρώτη περίοδο κυκλοφορίας του (1950-51).
Στην δεύτερη, αυτήν την απόπειρα του συγγραφέα Νίκου Ρούτσου που είναι και ο εκδότης του αναγνώσματος, ο Ποκοπίκο αναβαθμίζεται σε ισότιμο πρωταγωνιστή, χωρίς ωστόσο να δει το όνομά του στη μαρκίζα της εξωφυλλικής πρόσοψης. Να ήταν άραγε το γεγονός, ότι ο τίτλος του περιοδικού «Γκαούρ-Ταρζάν» ελαφρά αλλαγμένος από εκείνον της πρώτης περιόδου -«Ταρζάν-Γκαούρ»- αποτελούσε ήδη κάτι σαν εμπορικό σήμα κατατεθέν του αναγνώσματος; Ποιος ξέρει;
Ο Ποκοπίκο, πάντως, σαν φιγούρα και σαν χαρακτήρας και ιδίως  με το ευρηματικό του όνομα “Ποκοπίκο” είχε γίνει περιπαιχτικό σλόγκαν από μικρούς και μεγάλους εκείνη την εποχή, ενώ πολλά από τα αυτοσχέδια χιουμοριστικά στιχάκια του νάνου τα αποστήθιζαν και τα επαναλάμβαναν οι αναγνώστες στα μεταξύ τους πειράγματα.
Ο δημιουργός του Ποκοπίκο, ο ευφάνταστος συγγραφέας και κειμενογράφος διαφημίσεων Νίκος Ρούτσος εισπράττοντας μηνύματα ως δέκτης της δημοφιλίας αυτού του μικροσκοπικού γελοιογραφικού του χαρακτήρα, άρχισε να τού δίνει όλο και πιο μεγάλο μερίδιο συμμετοχής στις σελίδες στης δικής του έκδοσης «Γκαούρ-Ταρζάν». Από το τρίτο τεύχος του περιοδικού, μάλιστα, εγκαινιάζει κι ένα επικοινωνιακό, με τους αναγνώστες, χιουμοριστικό editorial που το “αναθέτει” στον Ποκοπίκο!
Βέβαιος για την ανοδική πορεία του χαρακτήρα του ο Νίκος Ρούτσος αποφασίζει την over dose της ποκοπίκιας παρουσίας στον εκδοτικό χώρο. Πιστεύει στην επιτυχία του και δηλώνει πως όποιος αναγνώστης δεν πάθει… συγκοπή ή κάποιο παρόμοιο θανατηφόρο ατύχημα από το πολύ γέλιο, θα πάρει δώρο μια πλήρη σειρά της πινακοθήκης των ηρώων του «Γκαούρ-Ταρζάν»!
Η προαγγελία του νέου περιοδικού γίνεται από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή του στο προσωπικό του editorial στο έκτο τεύχος του «Γκαούρ-Ταρζάν». Και το νέο περιοδικό, με τις μισές σελίδες από ένα κανονικό τεύχος, δηλαδή με μόνο 16 και τη μισή τιμή, μια δραχμή (1.000 με την ονομαστική αξία εκείνης της εποχής) κάνει πρεμιέρα στα περίπτερα της Αθήνας την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 1951, ενώ στην επαρχία θα εμφανιστεί μια εβδομάδα αργότερα. Από την Τρίτη της ίδιας εβδομάδας (!8/12/1951) η προαγγελία του πρώτου τεύχους του «Ποκοπίκο» είχε δημοσιευτεί στο 10ο τεύχος του «Γκαούρ-Ταρζάν».
Η εμφάνιση του περιοδικού «Ποκοπίκο» είναι σχεδόν ίδια με αυτή του «Γκαούρ-Ταρζάν». Μονόχρωμη εικόνα, αλλά χιουμοριστική με παρουσία πάντα του εξωφρενικού νάνου και της ιδίας προδιαγραφών γελοιογραφικού τύπου της κατ’ ευφημισμό συντρόφισσάς του της Χουχού. Απουσιάζουν τελείως οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές, δευτεροπρωταγωνιστες, τριτοπρωταγωνιστές κλπ του «Γκαούρ-Ταρζάν», σαν να μην υπάρχουν, σαν η ζούγκλα του «Ποκοπίκο» να κινείται σε ένα άλλο αυτόνομο σύμπαν από τη ζούγκλα του «Γκαούρ-Ταρζάν».
Οι παράλληλες περιπέτειες των Ποκοπίκο-Χουχού στο ζουγκλικό περιβάλλον του «Γκαούρ-Ταρζάν», που αρκετά συχνά καταλαμβάνουν και αρκετά μεγάλο μέρος του περιοδικού, δίνουν πραγματικά την αίσθηση του over dose Ποκοπίκο σε αναγνώστες ταυτόχρονα και των δύο περιοδικών.
Αυτό, θα πρέπει να ήταν και το εκδοτικό-συγγραφικό λάθος του Νίκου Ρούτσου. Η μη σωστή εκτίμηση της διαχείρισης του ήρωά του. Όταν, μάλιστα, οι περιπέτειες του χιουμοριστικού διδύμου στο δικό τους περιοδικό υπήρξαν ανεπαρκείς από πλευρά πλοκής, αφού οι λίγες σελίδες ανάπτυξης της υπόθεσης και η έλλειψη άλλων πρωταγωνιστικών προσώπων, ανάγκαζε εκ των πραγμάτων σε ένα-δύο επαναλαμβανόμενα θεματικά μοτίβα: στις προσπάθειες της Χουχού να παντρευτεί τον Ποκοπίκο και στην εμπλοκή τους σε επεισόδια με… κανιβάλους ή πανέμορφες δικεδικήτριες του «δυσθεόρατου αντράκλα, γόη φιδιών και γυναικών».
Μοιραία, λοιπόν, ο «Ποκοπίκο» δεν ευδοκίμησε ως περιοδικό.
Στις 8 Φεβρουαρίου κυκλοφόρησε το όγδοο και τελευταίο τεύχος, χωρίς να αναγγέλλει τίτλο επομένου τεύχους, μα ούτε και αναστολή της έκδοσης. Μόνον ένα κατάλογος, χωρίς λόγο και αιτία, με τους τίτλους των 16 τευχών (από τα οποία τα 9-16 δεν κυκλοφόρησαν ποτέ) της πρώτης περιόδου, που δημοσιεύτηκε στο «Γκαούρ-Ταρζάν» δεν διευκρινίζει τίποτα. Ωστόσο, τα πράγματα και τις προθέσεις του Ν. Ρούτσου σχετικά με την τύχη του «Ποκοπίκο» τα μπερδεύει η προαγγελία μελλοντικής έκδοσης του ένατου τεύχους στο 17ο τεύχος του «Γκαούρ-Ταρζάν», δηλαδή στο τεύχος που είχε κυκλοφορήσει τρεις μέρες πριν από την αναμενόμενη κυκλοφορία του… μικρότερου του αδελφού περιοδικού. Τέλος, σε μεταγενέστερο «γκαουρταρζανικό» τεύχος στις σελίδες αλληλογραφίας του ο «κ. Νίκος» υπόσχεται, πως ετοιμάζει πυρετωδώς το δεύτερο σκέλος της πρώτης περιόδου του «Ποκοπίκο», δηλαδή τα τεύχη 9-16.
Με ποιες προδιαγραφές, όμως; Αφού στην αλληλογραφία του «Γκαούρ-Ταρζάν» του τεύχους 19 ομολογεί ευθαρσώς την αποτυχία της εκδοτικής «Επιχείρησης Ποκοπίκο», μολονότι είχε επιχειρήσει μια αιμοδοτική προσθήκη στα δυο τελευταία τεύχη βάζοντας στο κεντρικό σαλόνι πολύσπαστες φιγούρες με την τεχνική του θεάτρου σκιών πρώτα αυτή του Γκαούρ και μετά εκείνη του Ταρζάν σχεδιασμένες από τον Μποστ. Αναφέροντας δε και τη σειρά που θα δημοσιευτούν και οι υπόλοιπες στα επόμενα τεύχη.
Το… ντοκουμέντο της ομολογίας, πρωτοφανέρωτη ενέργεια σε περιοδικό, αλλά και που δεν βρήκε μίμηση από άλλους εκδότες κατόπιν:
«Αμέτρητα παιδιά από όλα τα μέρη της Ελλάδας, μου ’γραψαν ότι δεν γελούν καθόλου με την τευχάρα του «Ποκοπίκο». Σε όλους αυτούς κατά την υπόσχεσή μου, έστειλα από μία Πινακοθήκη δωρεάν.
»Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο «Ποκοπίκο» δεν αξίζει τίποτα. Για αυτό αναγκάζομαι να διακόψω για λίγες μέρες την έκδοσή του. Έτσι θα έχω τον καιρό να κάνω γενική αλλαγή και ανακαίνιση στην ύλη και στην εικονογράφησή του…»
Και μιας που αναφέρθηκε στην εικονογράφηση να προσθέσουμε, ότι και την εικονογράφηση του «Ποκοπίκο» την είχε αναλάβει ο Byron (Βύρων Απτόσογλου), ενώ από το τεύχος 17 του «Γκαούρ-Ταρζάν» στην εσωτερική εικονογράφηση του τεύχους τον Byron τον είχε αντικαταστήσει ο Μποστ (Μέντης Μποσταντζόγλου). Με ο τι αυτό σχετίζεται με την αποστροφή του Ρούτσου στην “ομολογία” του «…ανακαίνιση στην ύλη του και στην εικονογράφηση…»
Ο Ποκοπίκο, πάντως, απτόητος συνέχισε τη δράση του, σαν να μην συμβαίνει τίποτα στα τεύχη του «Γκαούρ-Ταρζάν», ενώ σήμερα παλιοί αναγνώστες του περιοδικού, αναζητούν τα δυσεύρετα λόγω χαμηλού τιράζ τεύχη.

Γιώργος Βλάχος

20 Νοεμβρίου 2017

=========================================

#1) Ο Μαύρος Καβαλάρης

Ο Ποκοπίκο μεταμφιέζεται σε… θάμνο προκειμένου να πλησιάσει ένα κοπάδι άγριων κονίκλων για να εξασφαλίσει τον επιούσιό του. Μα και τα αγριοκούνελα είναι πεινασμένα και ο θάμνος με τα τρυφερά του φύλλα αποτελεί πρώτης τάξεως μεζέ! Ο Ποκοπίκο, από δεδηλωμένος κυνηγός αγρίων κονίκλων, κινδυνεύει να κατασπαραχθεί από το κοπάδι του δυνητικού τσιμπουσιού του!
Η εμφάνιση ενός ψωραλέου τριπόδαρου γάιδαρου τον σώζει και ο ανεκδιήγητος μαύρος νάνος γεμάτος ευγνωμοσύνη για τον σωτήρα του τον διορίζει επίσημο…ίππο του και τον βαφτίζει «Καθαρόαιμο».
Διορίζει και ιπποκόμο του την πολυαγαπημένη του Χουχού και εποχούμενος, πλέον, επί… τρικύκλου και ως ιππότης της ζούγκλας αναζητεί δεσποσύνες εν κινδύνω να τις σώσει!
Η ευκαιρία για ανδραγαθία του δίνεται στο πρόσωπο μιας νόστιμης αραπινούλας, που την ακολουθεί ζητώντας της να τον παντρευτεί! Η μικρή αραπίνα, όμως, ανήκει στο χαρέμι άγριου φυλάρχου, που τη σπάει στο ξύλο νομίζοντας ότι τον απατά με τον δυσθεόρατο αντράκλα. Ο Ποκοπίκο επεμβαίνει να τη σώσει. Τρώει κι αυτός της χρονιάς του, αλλά εξαιτίας ενός στραβοπατήματός του, ο φύλαρχος πέφτει πάνω στη σκουριασμένη χατζάρα του νάνου και αιωνία του η μνήμη.
Χαρές και πανηγύρια από τα κορίτσια του χαρεμιού και από τον λαό της φυλής που ο Ποκοπίκο τους απάλλαξε από τον φοβερό φύλαρχό τους και αποφασίζουν να στέψουν αυτόν βασιλιά τους!
Στο μεταξύ, η Χουχού, που κοντεύει να σκάσει από τη ζήλια της για το σουξέ του αντράκλα της, αφήνει τον «Καθαρόαιμο» να το σκάσει. Ο Ποκοπίκο, όμως, θέλει ντε και καλά να παρουσιαστεί στον λαό του έφιππος! Για αυτό υποχρεώνει τη Χουχού να πάρει τη θέση του «Καθαρόαιμου» και καβαλώντας στη ράχη της οδεύει προς τα μεγάλα πεπρωμένα της στέψης του.
Η καζούρα που υφίσταται η Χουχού από τα κορίτσια του χαρεμιού, την κάνει έξαλλη. Ορμάει στον θρόνο αρπάζει τον νάνο από το πόδι και σέρνοντάς τον πίσω της εξαφανίζεται τρέχοντας στη ζούγκλα πριν προλάβουν να τη σταματήσουν.
Κάποια στιγμή πετυχαίνουν τον «Καθαρόαιμο» να βόσκει αμέριμνος. Ο Ποκοπίκο τον καβαλάει, αλλά δεν προλαβαίνει να χαρεί τα μεγαλεία του. Ο γάιδαρος τρομάζει, τσινάει και πετάει τον καβαλάρη του με αποτέλεσμα ο νάνος να χάσει τις αισθήσεις του.
Όταν συνέρχεται είναι… θαμμένος στο μνήμα που έφτιαξε η Χουχού πιστεύοντάς τον πεθαμένο! Καταφέρνει να βγει τρομάζοντας αρχικά τη Χουχού, αλλά μετά η  πυγμαία ενθουσιάζεται που εκτός των άλλων θα αποκτήσει και εραστή… βρικόλακα!

Κυκλοφόρησε 21 Δεκεμβρίου 1951





#2) Γαμπρός στη Σούβλα


Ο Ποκοπίκο σώζει τη Χουχού από αγέλη κροκοδείλων που την έχει περικυκλώσει και κατόπιν καβάλα στον «Καθαρόαιμό» ξεκινάει περιοδεία ανά τα χωριά της ζούγκλας να βρει νύφη!
Στο χωριό που φτάνει οι γυναίκες -μοναδικοί κάτοικοί του μαλλιοτραβιούνται ποια θα τον αποκτήσει. Τελικά τον κερδίζει η πανέμορφη φυλαρχίνα του χωριού κι ο Ποκοπίκο αισθάνεται ευτυχής για τη νικήτρια του… διαγωνισμού. Αλλοίμονο, όμως, οι γυναίκες αυτές είναι ανθρωποφάγες με αποκλειστική προτίμηση στο αντρικό κρέας και ο Ποκοπίκο θα ήταν για αυτές μοναδικός μεζές!
Η φυλαρχίνα τον ρίχνει στο καζάνι να τον κάνει βραστό, αλλά η Χουχού, που σκέφτηκε ένα τέχνασμα για να τον σώσει --με αντάλλαγμα να την παντρευτεί ο δυσθεόρητος αντράκλας της- προτείνει στη φυλαρχίνα να της δείξει πώς να τον κάνει ψητό στη σούβλα. Ο Ποκοπίκο της το υπόσχεται και η πονηρή πυγμαία καταφέρνει να τον φυγαδεύσει πριν αυτός γίνει κοκορέτσι!
Ο Ποκοπίκο, όμως, έχει το σχέδιο του για να αποφύγει τον γάμο μαζί της και προτιμά να μείνει γεροντοπαλίκαρο! Με την πονηριά του το καταφέρνει και η Χουχού τον κυνηγάει για να τον υποχρεώσει να τηρήσει την υπόσχεσή του.


Κυκλοφόρησε 28 Δεκεμβρίου 1951



#3) Άντρακλας Δυσθεώρατος

Το παντοτινό όνειρο της Χουχούς να παντρευτεί τον Ποκοπίκο, τον δυσθεόρατο αντράκλα της ζωής της, πραγματοποιείται στο… όνειρό της! Μια αναπάντεχα δυσάρεστη, όμως, κατάληξή του ονειρικού γάμου τους, την ξυπνάει σαν εφιάλτης και την κάνει να κατέβει από το ρετιρέ του θεόρατου δέντρου, όπου έχει το «απαρτμάντ» της, στην ισόγεια κουφάλα του, όπου έχει τη «στοά» του ο Ποκοπίκο. Τον ξυπνάει και του κάνει μακροσκελή ερωτική εξομολόγηση και… αίτηση γάμου. Τελικά, μετά από διαπραγματεύσεις για το πού θα στεγάσουν τη «φωλίτσα» τους -στο «απαρτμάν» ή στη «στοά» και με τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις μετά ξυλοδαρμού μεταξύ τους, ο Ποκοπίκο που δεν σηκώνει και πολλά αποκεφαλίζει την άμοιρη πυγμαία και της δίνει το τσουλουφωτό κεφάλι της στα χέρια!
Ο Ποκοπίκο και ο «Καθαρόαιμος» συλλαμβάνονται από την αστυνομία της ζούγκλας και το σεβαστό δικαστήριο βρίσκει ως ένοχο άνευ ελαφρυντικών τον νάνο και τον ψωραλέο γάιδαρο του ως ψευδομάρτυρα υπέρ του αφεντικού του. Διατάζει τον αποκεφαλισμό αμφοτέρων. Μετά τον αποκεφαλισμό τους παίρνουν κι αυτοί τα κεφάλια τους υπό μάλης και αποχωρούν με την επίσης ακέφαλη, πλην όμως λαλίστατη Χουχού.
Ντελιριακό σουρεάλ και το υπόλοιπο τμήμα του επεισοδίου, όπου μια … μυωπική μάγισσα με μαγικό βοτάνι κολλάει τα κεφάλια τους ανάποδα κι έναν γιγαντόσωμο αράπη που… ερωτεύεται τον Ποκοπίκο χάρη στο τσαχπίνικο μουτράκι της Χουχούς που το σώμα του φοράει αναγκαστικά. Θέλει να τον/την παντρευτεί και η Χουχού, δηλαδή το σώμα της με το κεφάλι του Καθαρόαιμου, θυμώνει που ο αράπης αγνοεί τα σωματικά της κάλλη!
Φυσικά, όλα είναι ένα όνειρο-εφιάλτης που σκάρωσε το κουνημένο μυαλό του νάνου και από το οποίο ξυπνάει με σκούντημα από τη Χουχού, που είχε ανησυχήσει ακούγοντας το ακατάληπτο παραμιλητό του Ποκοπίκου.
Αλλά, με το που ξυπνάει ο δυσθεόρατος αντράκλας και διαπιστώνει πως επρόκειτο για όνειρο, η μελιστάλακτη κατά φαντασία της αρραβωνιάρα του τού αρχίζει εξάψαλμο ερωτικής εξομολόγησης σαν και αυτή που του είχε κάνει στην αρχή του ονείρου του Ποκοπίκου!
Μήπως είναι αλήθεια γεγονός, ότι τα όνειρα βγαίνουν αληθινά;

Κυκλοφόρησε  4 Ιανουαρίου 1952




#4) Ποκοπίκος Αυγολέμονο

Ο Ποκοπίκος και η Χουχού αποφασίζουν να ξενιτευτούν, γιατί η ζούγκλα δεν τους χωράει για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ο μεν Ποκοπίκος επειδή σφάζει, σφάζει, σφάζει και τελειωμό δεν έχουν οι άσφαχτοι, η δε Χουχού να βρει γαμπρό που να εκτιμά τα κάλλη της, επειδή οι πολίτες της “ζουγκλός” είναι ερωτικώς… αόμματοι, παρ’ όλη την εκθαμβωτική ομορφιά της!
Ο Ποκοπίκος καβάλα στο τρίτροχό του, τον «Καθαρόαιμο» και η Χουχού ποδαράτη παίρνουν τον δρόμο για το μεγάλο λιμάνι της ξενιτιάς, αλλά χάνουν τον δρόμο και τα μεσάνυχτα φτάνουν σε ένα χωριό, στο οποίο δεν ξέρουν ότι το κατοικούν κανίβαλοι!
Ο φιλόξενος φύλαρχος του χωριού, τους προσφέρει ένα καυτό μπάνιο στο καζάνι του και τότε μόνο οι δυο φίλοι μας καταλαβαίνουν πως έχουν να κάνουν με πεινασμένους ανθρωποφάγους!. Ο Ποκοπίκος δεν χάνει το κέφι του και δίνει συμβουλές στον αρχιμάγειρα πώς θα τους φτιάξει βραστούς με αυγολέμονο! Επειδή, όμως, αυτός δεν εκτιμά τις συνταγές του Τσελεμεντέ, ο νάνος θυμώνει και βλέποντας σύννεφα να μαζεύονται το παίζει θεός που δίνει διαταγή στον ουρανό να ρίξει ένα τουλούμι νερό, ώστε να σβήσει τη φωτιά!
Ο ουρανός του κάνει το χατίρι και οι δεισιδαίμονες μαύροι τον πιστεύουν για παντοδύναμο θεό, υποτάσσονται αδιαμαρτύρητα στη θέλησή του και τον στήνουν πάνω σε ένα βάθρο για να τον προσκυνούν μαζί με τη θεά Χουχού. Αλλά δεν του δίνουν μπουκιά από το τσιμπούσι τους, επειδή οι θεοί δεν έχουν ανάγκη τροφής!
Τους δυο νάνους, όμως, τους κόβει η λόρδα και οι κανίβαλοι αρχίζουν να αμφισβητούν τη θεϊκή καταγωγή του Ποκοπίκου και ετοιμάζονται να τον ξαναρίξουν  μαζί με τη Χουχού στην τσουκάλα.
Ο νάνος τους σερβίρει καινούργιο παραμύθι για τη θεϊκή του δύναμη και μαζί με τη Χουχού καταφέρνουν να ξεφύγουν και γυρίζουν στο πάτριο έδαφος σώοι, αβλαβείς και αφάγωτοι!

Κυκλοφόρησε 11 Ιανουαρίου 1952




#5) Ο Γίγαντας του Τρόμου

Ένας γιγαντόσωμος ιθαγενής από κοντινό χωριό ερωτεύεται σφόδρα τη Χουχού και της κάνει πρόταση γάμου! Οργανώνει… βραδιά καντάδας κάτω από το «απαρτμάν» της μοιραίας γόησσας, πράγμα που θυμώνει αφάνταστα τον Ποκοπίκο.
Ο ερωτιάρης μαύρος αποφασισμένος να μην επιτρέψει σε κανέναν να του χαλάσει τη φιέστα πιάνει τον νάνο, τον δένει στην ουρά του «Καθαρόμαιου» και με τις αγριοφωνάρες του αναγκάζει το δύστυχο ζώο να το βάλει στα τρία του πόδια φοβισμένο και να εξαφανιστεί στη ζούγκλα σέρνοντας πίσω του τον καβαλάρη του.
Σε μια άλλη άκρη της ζούγκλας που, επιτέλους, σταματάει λαχανιασμένος ένας διωγμένος από τη φυλή του μάγος βρίσκει στο πρόσωπο του Ποκοπίκου το όργανο να εκδικηθεί τον φύλαρχο του χωριού που τον έδιωξε και να πάρει τη θέση του!
Πείθει τον νάνο ότι είναι ο βασιλιάς που έστειλε ο θεός της ζούγκλας να κυβερνήσει το χωριό και τα πέριξ εκτός σχεδίου οικόπεδα! Έχει και τη λύση στο πρόβλημα να τον κάνει γιγαντόσωμο και επιβλητικό, ώστε να κατανικήσει εύκολα τον εν δυνάμει φύλαρχο. Να τον εκθρονίσει και να πάρει τη θέση του για λογαριασμό του μάγου!
Δίνει στον νάνο και στον γάιδαρο να πιούν ένα μαγικό φίλτρο που τους κάνει τεράστιους. Ειδικά ο Ποκοπίκος αποκτά τις διαστάσεις του δυσθεόρατου, ιδιότητα που μόνο στα λόγια διέθετε… Είναι πια ένας γίγαντας του τρόμου!
Ο Ποκοπίκο επ’ ουδενί γουστάρει να μονομαχήσει με τον γενναίο φύλαρχο που δεν πτοείται από τις διαστάσεις του αντιπάλου του, γιατί το φίλτρο δεν γιγάντωσε ευθέως ανάλογα και την αφοβιά του.
Ωστόσο, από μια άστοχη ενέργεια του ο φύλαρχος σκοτώνεται, καθώς ο γιγαντιαίων διαστάσεων νάνος τρέπεται σε φυγή, αλλά ο μάγος πέτυχε τον σκοπό του να γίνει αυτός φύλαρχος στη θέση του φύλαρχου!
Όταν  το απερίγραπτο ντουέτο Ποκοπίκου-Καθαρόαιμου φτάνουν στα λημέρια τους, η Χουχού στολισμένη με λουλούδια σαν μαγιάτικο στεφάνι περιμένει τον γαμπρό και το συγγενολόι του για την τελετή του γάμου τους, που πράγματι καταφθάνουν σε πομπή.
Ο γιγαντόσωμος Ποκοπίκος βρίσκει ευκαιρία να εκδικηθεί τον γαμπρό για τα χουνέρια που του είχε κάνει στην προηγούμενη συνάντησή τους, αλλά το φιλί που του δίνει η Χουχού για να εκδηλώσει την πραγματική της αγάπη για τον “αιώνιο αγαπημένο της” νάνο, καταλύει τη δύναμη του μαγικού φίλτρου κι ο δυσθεόρατος αντράκλας αποκτά τις πραγματικές διαστάσεις. Πράγμα που δεν περνά ανεκμετάλλευτο από τον γιγαντόσωμο, ο οποίος ρίχνει ένα δεύτερο επαυξημένο μπερντάχι στον νάνο. Αλλά ο γάμος ματαιώνεται οριστικά, καθώς η Χουχού ομολογεί, ότι στολίστηκε νύφη μόνο και μόνο για να πικάρει τον Ποκοπίκο!.

Κυκλοφόρησε 18 Ιανουαρίου 1952




#6) Γόης Φιδιών και Γυναικών

Ο Ποκοπίκος αποφασίζει να αλλάξει επαγγελματική δραστηριότητα αποφασισμένος να πλουτίσει. Να βγάλει χρήμα με ουρά! Από σφαγέας άγριων κονίκλων που δεν του απέφερε κανένα κέρδος, στρέφει την επαγγελματική του δραστηριότητα στο κυνήγι φιδιών. Παίρνει συνέταιρό και βοηθό του τη Χουχού. Αυτός σφαγέας και η πυγμαία εκδορέας. Πουλάνε τα φιδοτόμαρα στο μεγάλο λιμάνι και σύντομα φτιάχνουν ένα κομπόδεμα από χίλιες λίρες καθένας τους.
Κάποια στιγμή ο νάνος διαπιστώνει ότι οι λίρες του αντί να αυγατίζουν, λιγοστεύουν. Υποπτεύεται τη βοηθό του, αλλά δεν την κάνει τσακωτή. Για αυτό, όταν το επόμενο θύμα τους, ένας τεράστιος βόας, τους επιτίθεται, αυτός όχι μόνο δεν κάνει τίποτα για να σώσει τη Χουχού, αλλά και τη σπρώχνει πιο βαθιά στο στόμα του φιδιού. Πού θα πάει; Θα ομολογήσει και μόνο τότε θα αποκεφαλίσει τον βόα και θα την απελευθερώσει!
Δεν προλαβαίνει να το κάνει, επειδή ακούγοντας καλπασμό αλόγων τρέπεται σε φυγή νομίζοντας πως πλησιάζουν κανίβαλοι,
Ήταν, ωστόσο, ένας ζάπλουτος μαχαραγιάς με την ακολουθία του, οποίος σκοτώνει το φίδι και βγάζει από το στομάχι του την άμοιρη Χουχού. Την συμπαθεί και την υιοθετεί.
Η Χουχού ζει πλέον στα πλούτη, αλλά ο καημός της είναι να παντρευτεί τον Ποκοπίκο, ή έστω κάποιον άλλον. Ο Μαχαραγιάς στέλνει ανθρώπους του βρουν τον νάνο και να τον φέρουν στο παλάτι. Κι έτσι γίνεται, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του. Η Χουχού για να τον τιμωρήσει πριν προχωρήσουν στο γάμο του κάνει τα μύρια όσα καψόνια κι όταν τελικά αποφασίζει να γίνει η τελετή, είναι ο  δυσθεόρατος κοντοπίθαμος νάνος αυτός που αρχίζει να κάνει τα δικά του. Βάζει στον μαχαραγιά σαν όρο να απαντήσει πρώτα σε ένα αλλοπρόσαλλο αίνιγμα και αν το λύσει, τότε θα δεχτεί να παντρευτεί την «κόρη» του.
Περνάει καιρός και κανένας δεν μπορεί να το λύσει και ο Μαχαραγιάς λυσσάει από το κακό του, όταν ο Ποκοπίκος του λέει την εξωφρενική απάντηση. Μαζί με την ακολουθία του τον κυνηγάει στη ζούγκλα, αλλά ο νάνος καταφέρνει να τους ξεφύγει και να επιστρέψει σώος στην κουφάλα του δέντρου του. Εκεί τον περιμένει κιόλας η Χουχού, που δεν μπορούσε, παρά τα πλούτη που της πρόσφερε ο «πατέρας» της να ζήσει μακριά από τον πολυαγαπημένο της δυσθεόρατο αντράκλα!.

Κυκλοφόρησε 25 Ιανουαρίου 1952





#7) Βασιλιάς των Ανθρωποφάγων

Μια ακόμα μέρα ξεκινάει τα χαράματα στο δέντρο που στεγάζει στο ρετιρέ το «απαρτμάντ» της Χουχούς και στο ισόγειο το… θυρωρείο του Ποκοπίκου, τη «Στοά Ποκοπίκο».
Ο δυσθεόρατος νάνος ανακοινώνει στη Χουχού ότι θα πάρει τον ομματίων του και θα ξενιτευτεί σε άλλες ζούγκλες, σε άλλα μέρη εγκαταλείποντάς την, επειδή βαρέθηκε να την τρώει στ μάπα κάθε μέρα με τα ίδια και τα ίδια της.
Έφιππος, δηλαδή γαϊδουροκαβάλα στον ψωραλέο «Καθαρόμαιο», απομακρύνεται αγέρωχος αδιαφορώντας για το μέλλον της αιώνιας μνηστής του που πλαντάζει στο κλάμα και στους λυγμούς απόγνωσης.
Όταν νυχτώνει πολύ μακριά από τη «Στοά» του βρίσκει μια κρυφή σπηλιά να περάσει τη νύχτα του, χωρίς να έχει πάρει χαμπάρι ότι η Χουχού τον παρακολουθούσε από απόσταση, για μάθει ποια σουρλουλού του έχει κλέψει καρδιά και λογισμό και της τον πήρε μακριά από τη δική της τρυφερή αγκαλιά!
Η σπηλιά, που φαίνεται ότι ήταν παλιό νεκροταφείο κάποιας φυλής είναι διάσπαρτη από σκελετούς και κρανία. Αυτό λίγο απασχολεί τον νάνο που πέφτει αμέσως σε βαθύ ύπνο. Δίπλα του έρχεται κρυφά και πλαγιάζει η Χουχού, αφού πρώτα βάζει στα ρουθούνια να μυρίσει το υπνοβότανο για να μη ξυπνήσει πριν περάσουν πολλές ώρες.
Το πρωί τους βρίσκουν μερικοί ανθρωποφάγοι, που είχαν βγει…κυνήγι και η Χουχού τους παραμυθιάζει ότι ο Ποκοπίκος είναι ο τρομερός, φοβερός και αδηφάγος βασιλιάς όλων των κανιβάλων και για να τους πείσει τους δείχνει τα σκορπισμένα κόκαλα γύρω του! Αυτοί την πιστεύουν εντυπωσιασμένοι και τρομαγμένοι!
Ο Ποκοπίκος ξυπνάει επιτέλους και διαπιστώνει ότι βρίσκεται καθισμένος σε έναν θρόνο στο χωριό των ανθρωποφάγων που τον προσκυνάνε. Δίπλα του κάθεται η πανέμορφη κόρη του φύλαρχου, που περιμένει υπομονετικά να ξυπνήσει για να παντρευτούν!
Η Χουχού φοβάται ότι θα γίνει γάμος και θα χάσει τον δυσθεόρατο αντράκλα της και για αυτό ομολογεί το παραμύθι της στον φύλαρχο, που εξαγριώνεται με την απάτη του νάνου και κάνει να τον αρπάξει και να τον κάνει στιφάδο! Ο νάνος τον κοπανάει στο κεφάλι αναπάντεχα με την ανάπηρη χατζάρα του και τον ξαπλώνει νεκρό!
Οι συγχωριανοί του κυνηγάνε το ζευγάρι των πυγμαίων και όταν τους φτάνουν αποκαλύπτουν στον Ποκοπίκο, ότι έτρεχαν να τον προλάβουν όχι για να τον φάνε, αλλά για να του ζητήσουν να γίνει αυτός φύλαρχός τους, επειδή τους απάλλαξε από τον σκληρό και τυραννικό αρχηγό τους.
Ο Ποκοπίκος αρνείται δηλώνοντας ότι δεν μπορεί να τους κυβερνήσει για ένα και μοναδικό λόγο. Επειδή εκ πεποιθήσεως είναι… βετζετέριαν, λες και οι αγριοκόνικλοι φυτρώνουν σαν τα μαρούλια!

Κυκλοφόρησε 1 Φεβρουαρίου 1952


Το κεντρικό δισέλιδο (δια χειρός Μποστ)




#8) Οι Δυο Ποκοπίκοι

Η Χουχού επιστρέφει στο «απαρτμάντ» ύστερα από τριήμερη εξαφάνισή του και ανακοινώνει περιχαρής στον Ποκοπίκο, ότι σύντομα πρόκειται να παντρευτεί τον… Ποκοπίκο!
Ο νάνος παραξενεύεται με τη σιγουριά της, αφού ο ίδιος ποτέ δεν της είχε δηλώσει ότι θέλει να την παντρευτεί. Αυτή επιμένει και του δηλώνει, ότι αφού δεν την πιστεύει, ας περιμένει λίγο και θα δει τον «νύμφιο» να έρχεται, όχι εν μέσω της νυκτός, αλλά από το χωριό του για να τής κάνει την επίσημη πρόταση γάμου!
Ο δυσθεόρατος αντράκλας προφασίζεται, ότι την πιστεύει και αποφασίζει να της κάνει μια από τις συνηθισμένες πλάκες του. Προσποιείται, ότι έχει μια επείγουσα δουλειά και φεύγει έχοντας σκοπό να κάνει μια μεγάλη βόλτα και να επιστρέψει παριστάνοντας τον επίδοξο γαμπρό!
Επιστρέφοντας μετά από ώρες στο δέντρο, που έχουν στήσει ο καθένας το δικό του νοικοκυριό, δοκιμάζει μια έκπληξη μεγατόνων! Βλέπει τη Χουχού καθισμένη σε ένα βραχάκι να… σαλιαρίζει και να ανταλλάσει ερωτόλογα με έναν τύπο φτυστός ο Ποκοπίκος, copy paste που λένε του αυθεντικού πρωτότυπου!
Ο νάνος τα χάνει. Η Χουχού γελώντας χαζοχαρούμενα κάνει τις συστάσεις κι ο Ποκοπίκος ο Β’ πουλάει μούρη στον Ποκοπίκο τον Α’ που η αλήθεια είναι ότι έχει εξαγριωθεί με τα καμώματα του αντιγράφου του. Οι δυο δυσθεόρατοι αντράκλες τραβούν τις πανομοιότυπες ανάπηρες και σκουριασμένες χατζάρες τους και ανταλλάσουν με λύσσα σπαθιές εφάμιλλες κινηματογραφικών μονομαχιών μεταξύ Έρρολ Φλυνν και Μπέιζιλ Ράθμποουν!
Ο Ποκοπίκος ο Α’ ξαφνικά το βάζει στα πόδια ακολουθούμενος από τον Β’, που πέφτει στην παγίδα του πονηρού νάνου, ο οποίος τον αιχμαλωτίζει και τον αναγκάζει να ομολογήσει την σατανική πλεκτάνη της μοιραίας πυγμαίας με ολόκληρη τη σκηνοθεσία που έκανε, ώστε ο σαν όμοια σταγόνα νερό δεύτερος πυγμαίος να μη ξεχωρίζει από τον αυθεντικό Ποκοπίκο.
Ο πρώτη σταγόνα νερού Ποκοπίκος στέλνει τον δεύτερη σταγόνα νερού Ποκοπίκο ολόγυμνο στο χωριό του και αυτός αφού φοράει το σωβρακάκι του ψεύτικου και παίρνει την ψεύτικη χατζάρα του επιστρέφει στο δέντρο του, προσποιούμενος ότι είναι ο Ποκοπίκος του χωριού, που σκότωσε τον αντίζηλό του και επιστρέφει όχι για να παντρευτεί τη Χουχού, αλλά για να της δηλώσει ότι μετάνιωσε επιστρέφοντας μάλιστα και τις λίρες που του είχε δώσει να παίξει τον ρόλο του γαμπρού!
Το επεισόδιο, το τελευταίο του αναγνώσματος, τελειώνει με το καθιερωμένο καυγαδάκι παρεξηγήσεων ανάμεσα στο κωμικό ζευγάρι της ρούτσειας ζούγκλας.

Κυκλοφόρησε 8 Φεβρουαρίου 1952

Download PDF


Τι κεντρικό δισέλιδο (δια χειρός Μποστ)



1 σχόλιο:

  1. Γιώργο και Πάνο πάντα τέτοια.
    Το χρειαζόμουν αυτό το γέλιο.
    Ο Ποκοπίκο μας το πρόσφερε απλόχερα μέσω Ρούτσου.
    Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά!.

    ΑπάντησηΔιαγραφή