Cine-Pulp

Η ονομασία του Cine-Pulp περιγράφει αυτό ακριβώς που είναι: Απόδοση κάποιας κινηματογραφικής ταινίας σε μορφή λαϊκού αναγνώσματος και ανάλογη πλούσια εικονογράφηση.

Με στέκι της το blog “Μπαούλο” η σειρά πρόκειται για το αντίστοιχο του “Movies in Comics”, τη σειρά του αδελφού blog “Σεντούκι” με παλιές ταινίες του  σινεμά, οι οποίες έχουν διασκευαστεί σε κόμικ. Σε κάποιες, δε, περιπτώσεις που η κινηματογραφική ταινία υπάρχει και με μορφή κόμικ θα παρουσιάζονται ταυτόχρονα.

Πρωτογενώς, η ιδέα δεν ήταν δική μας. Την… “κλέψαμε” και την οικειοποιηθήκαμε!

Ήταν μια ιδέα, που τη ζηλέψαμε -το ομολογούμε- από το παλιό πολύ καλό θεματικό περιοδικό “Ταμ- Ταμ” του Θέμου Ανδρεόπουλου, που πρόσφατα ολοκληρώσαμε την παρουσίαση της βραχύβιας σειράς της δεύτερης περιόδου του στο “Μπαούλο”.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε, επίσης, και το γεγονός ότι με τα οκτώ μόλις τεύχη της σειράς, δεν προλάβαμε να “δούμε”, να ζήσουμε ξανά μέσα από τις σελίδες του περιοδικού και κάποιες άλλες, ακόμα, από τις παλιές εκείνες αγαπημένες κινηματογραφικές ταινίες περιπετειώδους θεματικής, που έχουν γράψει στη θύμισή μας. Να ξεφυλλίζουμε τα τεύχη και να τις απολαμβάνουμε ξανά και ξανά σαν ανάγνωσμα.

Το απωθημένο που μας έμεινε, μετράει άσβηστο από εκείνα τα χρόνια!

Ο Πάνος Κολιόπουλος κι ο Γιώργος Βλάχος, φανατικοί θιασώτες των “ηρωικών” ταινιών και πιο συγκεκριμένα εκείνων των παλιών “ηρωικών” ταινιών, με ισχυρό κοινό παρανομαστή την εφτανησιώτικη βουρλισιά και των δυονώνε, συναποφάσισαν πως δεν χάνουν τίποτα --πέρα από κάποιες ώρες από τη ζωής τους-- να δοκιμάσουν κι άλλων τέτοιων ταινιών την ανάπλαση με την έντυπη μορφή του αναγνώσματος και της ανάλογης εικονογράφησης. Και όσο μακριά μας πάει.

Με διάθεση να αποσείσουμε από πάνω μας τη “ρετσινιά” από την περί οικειοποίησης προϋπάρχουσας ιδέας, κατά τη δήλωσή μας για το αδιαμφισβήτητο του γεγονότος, καλοπροαίρετα προσθέτουμε, ότι “πνευματική κλοπή”, που πάει την “οκειοποιηθείσα” ιδέα παραπέρα, είναι δημιουργική διαδικασία η οποία ακυρώνει το αδίκημα. Και πιστεύουμε, ότι την πάμε παραπέρα. Επ’ αυτού, ας έχουμε τη θετική σας ετυμηγορία.

Το project είναι τωρινό προϊόν δημιουργικής προσπάθειας τόσο στα κείμενα όσο και στην πρωτότυπη μορφή εικονογράφησης. Είναι στο μόνο που ξεφεύγουμε από όλες τις άλλες κοινές αναρτήσεις μας. Έχει, όμως το ίδιο άρωμα. Το άρωμα του παλιού, του νοσταλγικού, όπως και οι υπόλοιπες. Εξυπηρετεί τους ίδιους στόχους. Στόχους που έχουν να κάνουν με τις καλές παιδικές αναμνήσεις μας. Αυτό πάει να πει. ότι θα είναι επιλογές του κοινού προσωπικού μας γούστου.

Αν και το δικό σας συμπίπτει, τόσο το καλύτερο για σας και για την επιτυχία του νέου μας project!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΧΟΣ Προσαρμογή σεναρίου- διασκευή σε ανάγνωσμα

ΠΑΝΟΣ ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ Εικονογράφηση, καλλιτεχνική και τεχνική επιμέλεια

------------------------------------------------------------------

#1) Ο Αετός των Θαλασσών

Ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα πειρατικής περιπέτειας του Ραφαέλ Σαμπατίνι, “Το Γεράκι των Θαλασσών”,  (Sea Hawk, 1915), υπήρξε ο τίτλος δυο κινηματογραφικών ταινιών του Χόλυγουντ. Η πρώτη γυρίστηκε το 1924 με πρωταγωνιστή τον Ραϊμόν Νοβάρο και ήταν βουβή.. Η δεύτερη είχε μόνο τον τίτλο και καμιά σχέση με το μυθιστόρημα! Προβλήθηκε το 1940 με πρωταγωνιστή τον Έρρολ Φλυνν.

Ο Φλυνν είχε κολλήσει ήδη ένσημα στην πειρατεία από το 1935 με τον “Κάπταιν Μπλαντ” ή Μπλουντ, όπως πρόφεραν το όνομά του τότε… ελληνιστί. Ένα ακόμα πασίγνωστο μυθιστόρημα του Σαμπατίνι που είχε μεταφερθεί στην οθόνη από τον σκηνοθέτη Μάικλ Κέρτιζ στην πρώτη του συνεργασία με τον Φλυνν.

Η υπόθεση του αυθεντικού “Sea Hawk” έμοιαζε σε γενικές γραμμές με τον “Captain Blood”. Αντίθετα, το σενάριο της κατά Curtiz ταινίας δεν είχε απολύτως καμιά σχέση εκτός από το χρονικό πλαίσιο της δράσης. Βασιζόταν στο πραγματικό ιστορικό πλαίσιο της αναμέτρησης της βασίλισσας της Αγγλίας Ελισάβετ με τον βασιλέα Φίλιππο Β’ της Ισπανίας για την κυριαρχία στις θάλασσες και στη νομή του πλούτου των εδαφών που ανακάλυπταν οι θαλασσοπόροι. Επίκεντρο της υπόθεσης είναι το χτίσιμο της πανίσχυρης ισπανικής αρμάδας και οι προσπάθειες των Άγγλων να χτίσουν έναν ισάξιο στόλο και να επιβληθούν. Η Ισπανία ήταν ήδη θαλασσοκράτειρα και η μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη. Αντίθετα, η Αγγλία, ήταν που μόλις είχε αρχίσει να αναδύεται και να δηλώνει την παρουσία της στις θάλασσες και στα εδάφη του ανεξερεύνητου ακόμα πλανήτη.

Στο σενάριο χρησιμοποιούνται πολλά στοιχεία από την δράση των Άγγλων κουρσάρων (πειρατές που δρούσαν για λογαριασμό του αγγλικού θρόνου) και ιδιαίτερα του περιβόητου βασιλικού κουρσάρου Φράνσις Ντρέικ, οποίος τιμήθηκε μάλιστα και με τον τίτλο του σερ!

Η νέα ταινία του Curtitz άρχισε να ετοιμάζεται από το 1936, όταν ο “Κάπταιν Μπλαντ” είχε ήδη επιβεβαιώσει την εισπρακτική του επιτυχία. Το σενάριο γράφτηκε πάνω στον Έρρολ Φλυνν, στον οποίο κατά τεκμήριο πιστώθηκε η επιτυχία του “Κάπταιν Μπλαντ”… Θα μπορούσε ίσως να είχε ενσαρκώσει τον ίδιο τον Ντρέικ, αλλά επειδή η αφήγηση ήταν πολύ ελεύθερη σχετικά με τα “βιογραφικά” ενός από τους θεωρούμενους ως εθνικούς ήρωες των Άγγλων, επιλέχθηκε να… βαφτιστεί “Τζέφρυ Θορπ”!

Ο δε πρώτος τίτλος της ταινίας, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε στην διάρκεια των ετοιμασιών και των γυρισμάτων ήταν “Beggars of the Sea” (δυσκολοερμήνευτη σημασία που έχει να κάνει με την ακριβή ιστορική γνώση για τους Ολλανδούς πειρατές εκείνης της εποχής, τους “Watergeuen”. Η αποτίναξη της ισπανικής επικυριαρχίας στις Κάτω Χώρες ήταν το κύριο πειρατικό του μέλημα. Η Ελισάβετ τους προσεταιρίστηκε και ανεπίσημα συμμάχησε μαζί τους).

Ο τίτλος άλλαξε σε “Sea Hawk” λίγο πριν η ταινία βγει στις αίθουσες προκειμένου να μπει στην εξίσωση της συνταγής για την επιτυχία της ταινίας και τον Σαμπατίνι, που σίγουρα η υπογραφή είχε το κύρος του δημοφιλούς συγγραφέα πειρατικών μυθιστορημάτων. Ο Σαμπατίνι είναι προφανές ότι δέχτηκε, γιατί το όνομα του φιγουράρει ευδιάκριτα στα credits, αν και η συμβολή, ήταν μόνο στον τίτλο της ταινίας!

Επίσης, προφανές είναι, ότι υπήρξαν και κάποιες μικροαλλαγές στους διαλόγους, Ο

Ο Β΄ Παγκόσμιος είχε ξεσπάσει. Ο βρετανικός λαός δοκιμαζόταν από τους βομβαρδισμούς της Λουφτβάφφε. Θεμιτός ο καθαρά προπαγανδιστικός προσανατολισμός, που ανέτρεχε με αρκετούς συμβολικούς παραλληλισμούς στο παρελθόν της Αγγλίας, όταν η χώρα απειλούταν από τις επεκτατικές τάσεις του βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππου Β’ και την αρμάδα του… Τότε η Αγγλία δεν ήταν ακόμα η παγκόσμια αυτοκρατορία. Άλλαξε σελίδα αμέσως μετά την καταστροφή της ισπανικής αρμάδας. Ακούγονται, ωστόσο, κάπως υποκριτικά τα λόγια της Ελισάβετ, ανακοινώνοντας την απόφασή της να αντισταθεί η χώρα της στα σχέδια του Φίλιππου (το σενάριο παραπέμπει στο Γ΄ Ράιχ του Χίτλερ) επαγγελλόμενη, μάλιστα, την παγκόσμια ελευθερία και την ευημερία των λαών με προστάτιδά τους την Αγγλία, όταν η Βρετανία ήταν ήδη μια  στυγνή αποικιοκρατική κοσμοκρατορία από τις αρχές του 19ου αιώνα.

Όπως και να έχει από καθαρά ψυχαγωγική σκοπιά τα χορταστικά πειρατικά ρεσάλτα, οι ίντριγκες, οι ξιφομαχίες με τον Φλυνν στο περιπετειώδες και γυναικοκατακτικό στοιχείο του, κάνουν τα πίσω από τις γραμμές μηνύματα να περνούν ξώφαλτσα και μόνο μια διάθεση κριτικής μπορεί να τα ανακαλέσει στο πρώτο πλάνο.

Η πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε στις ΗΠΑ την 1η Ιουλίου του 1940, ενώ στην Ελλάδα προβλήθηκε πρώτη φορά μετά τον πόλεμο με τίτλο “Ο Αετός των Θαλασσών”.

Γιώργος Βλάχος

10 Νοεμβρίου 2016

Download PDF

#2) Τα Τέσσερα Φτερά

“Τα Τέσσερα Φτερά” (The Four Feathers) πρόκειται για πολεμική ταινία από τις λεγόμενες “αποικιακού” ύφους και “πατριωτικού” περιεχομένου βασισμένη στο δημοφιλές  “αποικιακό” μυθιστόρημα με τον ίδιο τίτλο γραμμένο από τον A.E.W. Manson το 1902. Είναι αγγλικής παραγωγής από τον “μετρ” του είδους Ζόλταν Κόρντα στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1939), οπότε δικαιολογείται στο να εξαίρει τα ιδανικά της ανδρείας και της αυτοθυσίας, καθώς και το μαχητικό πνεύμα των Βρετανών.

Ο Χάρυ Φέιβερσαμ, αν και είναι γιος στρατιωτικού, δεν επιθυμεί να ακολουθήσει τη στρατιωτική καριέρα, αλλά εξαναγκάζεται να την ακολουθήσει ύστερα από τις πιέσεις του πατέρα του, ήρωα του Κριμαϊκού Πολέμου, προς χάριν της οικογενειακής στρατιωτικής παράδοσης.

Το 1895 η Βρετανία αποφασίζει να ανακαταλάβει το Σουδάν, το οποίο ελεγχόταν από τον θρησκευτικό ηγέτη, τον Χαλίφη, των Αράβων Μουσουλμάνων. Η βρετανική διοίκηση των αποικιών, θέλοντας να ενισχύσει από τη Μητρόπολη το άγγλο-αιγυπτιακό στράτευμα, αποστέλλει για ενίσχυση το τάγμα στο οποίο ο νεαρός Φέιβερσαμ υπηρετεί. Αυτός, λίγο πριν την αναχώρηση του τάγματός του παραιτείται από το στράτευμα και χαρακτηρίζεται δειλός! Οι τρεις σύντροφοί του, για να τον χλευάσουν, τού δίνουν συμβολικά από ένα άσπρο φτερό, σύμβολο δειλίας. Η μνηστή του η Έθνε εξαναγκάζεται από τον ίδιο να του δώσει και αυτή άλλο ένα. Αποφασισμένος να αποδείξει στους φίλους του και στη μνηστή του ότι δεν είναι δειλός φεύγει κρυφά για το Σουδάν και μεταμφιεσμένος σε ντόπιο, ύστερα από πολλές περιπέτειες και μάχες, σώζει τις ζωές των φίλων του και συμβάλει όσο κανένας άλλος στην πτώση της Ομντουρμάν, πρωτεύουσας των δερβίσηδων, επιστρέφοντας τα φτερά στους χλευαστές του, διώχνει από πάνω του το στίγμα του δειλού κερδίζοντας  ξανά την εκτίμηση των φίλων του και την αγάπη της μνηστής του.

Η ταινία, χωρίς να είναι απόλυτα πιστή στα ιστορικά γεγονότα, θεωρείται ως η καλύτερη από τις πολεμικές ταινίες που γύρισε ο Κόρντα και οπωσδήποτε είναι η καλύτερη από τις ταινίες που γυρίστηκαν με βάση το μυθιστόρημα του Manson, ενώ οι ιστορικοί του Κινηματογράφου την κατατάσσουν ως τη δεύτερη πιο επική ταινία του είδους με ντεκόρ δράσης την έρημο, μετά τον “Λόρενς της Αραβίας” (1962).

Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στην οθόνη ακόμα έξι (!) φορές από τις οποίες οι τρεις στην εποχή του βωβού Κινηματογράφου: το 1915, το 1921 και το 1929. Μεταφέρθηκε άλλες δυο φορές στα τελευταία χρόνια. Το 1977 σαν τελεφίλμ στην Τηλεόραση με τον Beau Bridges στον πρωταγωνιστικό ρόλο και το 2002, η πιο πρόσφατη, με τον Heath Ledger.

Υπάρχει ακόμα μία του 1956, αλλά με τίτλο διαφορετικό: “Θύελλα πάνω από τον Νείλο”, που χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Πρόκειται για τον ορισμό του κινηματογραφικού remake! Η ταινία ακολουθεί πιστά τη ροή της υπόθεσης των “4 Φτερών” του Κόρντα και επί πλέον χρησιμοποιεί και ατόφια πλάνα μαχών από την ίδια ταινία με συνέπεια ο Ζόλταν Κόρντα, ο οποίος ήταν και ο παραγωγός της, να θεωρείται ως συν-σκηνοθέτης χωρίς, ωστόσο, να αναφέρεται στους τίτλους της!

Γιώργος Βλάχος

Download PDF